2020 yılında fibromiyaljiyle tanıştım ama fibromiyalji olduğumu bilmeden iki yıl boyunca hastane hastane dolaştık, gitmediğimiz doktor ve bölüm kalmadı. Artık farklı ilaçlarla yaşamaya devam ediyordum. (Tabii bu arada bana “hastalık hastası”, “psikolojisi bozuk”, “çocuklarına bakamıyor, hep hasta” dediler. Bazen ben de artık iyileşmeyeceğimi düşünüyordum.) Sonra bir arkadaşla tanıştım, o da beni Çapa Hastanesi’ne (algoloji bölümüne) yönlendirdi. Gittim ve bana fibromiyalji tanısı koydular.
Araştırdım, çözüm bulmaya çalıştım. Şimdi onunla yaşamaya çalışıyorum. Sanırım artık onu kabullendim. Zor, hem de çok zor; her gün dövülmüş gibi hissetmek… En kötüsü de ne biliyor musunuz? Kimsenin sizi anlamaması, ağrılarınıza inanmaması… Hoş, buna da alıştım artık.
