2,5 yıl önce fibromiyaljiyle tanıştım, hocam. Sol omuz küreğimde başlayan bir ağrı, zamanla yayıldı. İki omzum, kolum, dirseğim, kısacası tüm vücudum ağrılar içinde kıvranmaya başladı. Parmak uçlarım bile ağrıyor. Gitmediğim doktor, kullanmadığım ilaç ve iğne kalmadı, ama çare bulamadım.
Her gün ağlıyorum hocam. Kendimi depresyonda gibi hissediyorum, kendimi odaya kapatıyorum ve ağrılarımla baş başa kalıyorum. Enerjim yok, sürekli yorgunum, halsizim. Her sabah yataktan sanki dayak yemiş gibi kalkıyorum. Hep uyumak, hiç uyanmamak istiyorum.
İki yıldır, affedersiniz, kabızlık çekiyorum. Vücudum adeta evrim geçirdi. Eskiden 50 kilo, hayat dolu, enerjik bir insandım. Yorulmak bilmeyen, atom karınca gibi kıpır kıpır biriydim. Şimdi ise bedenimden ruhu alınmış, 80 yaşında bir ihtiyar gibiyim.
Psikolojik olarak tükendim. Etlerim ağrıyor, sızlıyor. Evimde günlük işlerimi bile zor yapıyorum, hatta yapamıyorum. Kendimi çaresiz hissediyorum, hocam. İnsan kendine acır mı? Ben kendime acıyorum. Çektiğimi Allah biliyor, bir de ben.
36 yaşındayım, 4 çocuğum var ama sanki yaşam sevincim elimden alınmış gibi hissediyorum. Bütün düzenim ağrılarımın üzerine kurulmuş. Tüm vücudum buz dolabı gibi soğuk, elim ayağım sürekli üşüyor. Halim yok, dermanım yok. Canım çekilip alınmış gibi hissediyorum.
Çaresizlik çok kötü bir şey hocam. Kapı kapı gezip çare bulamamak, bir de üstüne panik atağımın başlaması… Ağrılarım oldukça çarpıntım da artıyor. Her doktora gittim, hep aynı cevap: “Hiçbir şeyin yok.” Ama fibromiyalji teşhisi kondu. Artık tükendim, hocam. Gözyaşlarım kurudu, kanım ve ruhum çekildi. Çaresizim. 😭😭😭
